-O primeiro que facían era a elaboración do trazado da estrada.
Cando xa se había tomado a decesión de construir a estrada, a delimitación da ruta era traballo dos topógrafos, chamados mensores romanos. Os topógrafos utilizaban instrumentos para o replanteo do trazado das vías romanas. Utilizaban un instrumento chamado a Dioptra, que estaba composto por dous limbos graduados, un vertical e outro horizontal. Servía para o replanteo das aliniacións da estrada.As vías romanas se caracterizaban por ser moi rectilíneas nos térreos llanos. Evitan as zonas inundables e as inmediacións dos ríos. Cando había que cruzar un río, a vía pasaba por unha ponte xeralmente de pedra. As vías se ensanchaban nas curvas para permitir que xirasen mellor os carros.
Despois de tomar as medidas, os topógrafos sinalaban a ruta por medio de hitos.Por último levabase a cabo o trazado do desmonte e da tala dos árbores necesarios para poder facer o camiño.
-Unha vez rematado co proceso de elaboración do trazado levabase a cabo o segundo proceso que era a construcción das vías romanas.
A construcción dividiase en varias seccións independentes de distancias variables. A construcción otorgabase a empresas constructoras, cuyo contrato era realizado por funcionarios autorizados. En ocasions colaboraban as legións, cando a estrutura administrativa civil ainda non estaba imposta en ese territorio.
O proceso de construcción da calzada consistía en varias fases:
1-Deforestación: Comenzabase pola deforestación e o desbroce do trazado elixido para construir a calzada.
2-Explanación: Previamente allanabase o firme mediante desmontes e rellenos que fosen necesarios para alisar a calzada.
3-Delimitación do firme: Delimitabase a anchura da calzada mediante a construcción de bordillos paralelos.
4-Cimentación: No espazo entre os bordillos colocabase pedra, creando así unha capa de cimentación sólida e resistente.
5-Capas intermedias: Sobre a cimentación colocabase un recheo de area e grava, nunha ou varias capas de diferentes tamaños, diminuindo o tamaño do material conforme se iba ascendendo hasta a capa mais superficial. Depois do recheo de cada capa de material, procediase ao apisonado de cada unha das capas.
6-Capa de rodadura: Finalmente revestíase a superficie da calzada con cantos rodados apisonados mezclados con areas para formar a capa final de rodadura. Se utilizaban materiais de gran fino como zahorras o jabre ou outro material de granulometría fina. Esta capa supoñía unha cuarta parte da altura da calzada.
Nas cidades, as rúas adoquinabanse ou cubrianse con losas de pedra dipostas de forma regular. Chegando este revestimento ata o final dos cementerios situados nas aforas das cidades.
O perfil final das cidades é parecido aun trapecio cos taludes bastante tendidos, o que permite un facil fluxo da auga da chuvia as cunetas ou a o exterior do terraplén. A calzada solía ir delimitada lateralmente en paralelo por cunetas a ambos lados da calzada, a uns vinte metros de distancia, que delimitaban a zona que era desarbolada para a explanación e é o que era equivalente a dominio público da calzada.
A altura total da calzada respecto ao terreo principal era de dous a catro pés romanos, na anchura a zona de rodadura era entre catro con cinco e oito metros según a importancia da calzada e a dificultade dos lugares que atravesara.
Aquí vos deixo unhas imaxes de calzadas romanas en construcción para que vos axude a entender mellor o texto e tamén a como se facian as calzadas romanas.
