Os Suevos

Orixinarios dunha zona próxima ao mar Báltico, foron chamados así polos romanos, pois chamaban Mare Suebicum, a ese mar que os albergaba, aínda que con esa denominación comprendían tamén outros pobos xermanos residentes nas proximidades.
Ao comezar a desprazarse, ocuparon a actual Alemaña, onde unha rexión tomou o nome de Suabia. Algúns grupos separáronse do madeiro común e denomináronse alamanes, que darían o nome ao país de Alemaña.
O seu primeiro rei foi Hermerico, que gobernou entre os anos 409 e 438. Estes reis tiveron grandes atribucións, de tipo político, económico e militar.
Hermerico cruzou o río Rin cos seus homes, nos comezos do seu reinado, xunto a outros pueblos bárbaros, chamados así polos romanos por residir fóra das fronteiras do imperio, e infiltráronse neste, saqueando e asolando os poboadores da Galia.
Ameazaron as cidades de Aquitania, atravesaron polo oeste os Pireneos e ingresaron en Hispania. Foi un camiño de morte e destrución, aniquilándose a vida familiar e económica dos poboadores romanos. No ano 411 apoderáronse da provincia noroccidental da Península Ibérica, chamada Gallaecia, sometendo os seus poboadores, e destruíndo a anterior cultura romana. O emperador romano, Honorio, asinou con eles un pacto onde os suevos recoñecían a autoridade do emperador romano e se convertían nos seus federados. Correspondeulles a parte oeste da Gallaecia, mentres que aos alanos o leste. Os Vándalos, venceron aos suevos, dirixíronse á Baética, e logo cara á África romanizada.
No ano 438, asumiu o reinado o fillo de Hermerico, chamado Requila, como asociado ao trono, pola enfermidade do seu pai, que asumiu como monarca único tras a morte do seu pai no ano 441. Tivo unha actitude conquistadora e moi hostil, tanto cos poboadores da Hispania Romana, coma coa igrexa (os suevos eran pagáns).
Os marxinados o imperio, escravos fuxitivos, campesiños empobrecidos, debedores, desertores, agrupáranse en bandas que asolaban o imperio, e a elas uniuse este rei, para lograr os seus propósitos expansivos. En vida aínda do seu pai (ano 439) logrou conquistar Mérida e tres anos despois, Sevilla. Case toda Hispania quedou baixo o seu mando, salvo a costa levantina e a Tarraconense. No ano 446 derrotou o xeneral Vito, das forzas romanas, que intentou reconquistar o territorio.
Foi sucedido polo seu fillo Requiario, logo do seu deceso acaecido no ano 448. Este rei chegou aínda acordo cos romanos, aos cales lle entregou a Cartaginense, ao centro e sueste da Península. Isto só durou tres anos, xa que logo dese lapso intentou retomala, pero foron derrotados polos visigodos, federados romanos, os que asasinaron o rei suevo. O visigodo Agiulfo, home de poucas condicións morais, que demostrou realizando toda clase de atropelos, foi designado rei dos suevos, polo rei visigodo Teodorico II. Maldras rematou coa súa vida, e asumiu o poder, para ser asasinado no ano 459. O seu fillo Remismundo ocupou o trono, logrando pacificar e unificar o reino, convertendo o seu pobo á relixión arriana, cristiá, pero declarada herexe polos católicos, por non identificar cristo coa divindade. Dende mediados do século V, e por aproximadamente cen anos, non hai datos sobre os suevos, polo que se coñece a esta época como período escuro.
No reinado de Karriarico, que gobernou a partir do ano 550, comezou a conversión dos suevos ao catolicismo. Sucedeulle á súa morte no 559, o rei Teodomiro, primeiro rei católico, que gobernou ata o ano 570. Seguramente a partir desta época xa houbo unha maior identificación coa poboación hispano-romana ao profesar igual relixión.
A penetración visigoda a partir do ano 575, fixo que o rei suevo Miro, peticionar un tratado de paz, que se concreto no 577. No ano 578, Miro enfrontouse aos visigodos, e foi derrotado. Antes de morrer xuroulle fidelidade ao rei visigodo Leovigildo. Sucedeulle o seu fillo Eborico cara ao ano 583, asinando a paz cos visigodos. Esta paz durou pouco, pois o rei suevo foi derrocado polo seu cuñado, esposo da súa irmá, chamado Andeca, quen ademais do trono lle arrebatou a súa muller. No ano 585, o rei visigodo Leovigildo derrotou o rei suevo Andeca, apoderándose do territorio e dos seus bens, impoñendo novamente a relixión arriana.
Os suevos intentaron unha sublevación para impoñer o seu propio rei, de nome Malarico, pero nada puideron facer ante a superioridade dos visigodos